Ray Bradbury: Το κρασί του Θέρους, Εκδόσεις Άγρα
από τη Θέμιδα Παναγιωτοπούλου
Το 2024 ξεκίνησε πολύ δυναμικά με το Κρασί του Θέρους. Απορώ γιατί αυτό το υπέροχο βιβλίο δεν το ξεκίνησα νωρίτερα. Ο Ray Bradbury, μας ταξιδεύει στην εποχή των παιδικών αναμνήσεων με ένα τρόπο που μόνο ένα παιδί μπορεί να κάνει. ¨΄Εχει φυλάξει το ζωντανό άρωμα από τις αναμνήσεις ενός καλοκαιριού σε μια μεσοδυτική κωμόπολη των ΗΠΑ, μέσα σε ένα καλά σφραγισμένο μπουκάλι, του οποίου το πώμα δε θέλει να ανοίξει ποτέ.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ποιος είναι ο Ray Bradbury;
O Ray Bradbury, γεννήθηκε το 1920 στο Ουωκήγκαν του Ιλλινόι. Λόγω οικονομικής στενότητας εγκατέλειψε τις σπουδές ενώ πουλούσε εφημερίδες για να ζήσει. Ωστόσο, ανήσυχος και με ακόρεστη δίψα για γνώση, επισκεπτόταν τακτικά τις δημόσιες βιβλιοθήκες. Ξεκίνησε να γράφει από πολύ νεαρή ηλικία, σκηνοθέτησε θεατρικά έργα, συνεργάστηκε στο σενάριο τηλεοπτικών εκπομπών και της κινηματογραφικής διασκευής του Μόμπυ Ντικ από τον Τζων Χιούστον.
Σε μια από τις προσσεληνώσεις του πληρώματος του Apollo, οι αστροναύτες βάφτισαν έναν από τους κρατήρες της Σελήνης Dandelion, προς τιμήν του μυθιστορήματός του Dandelion Wine (Το κρασί του Θέρους). Ο Ντάγκλας Σπώλντηνγκ είναι το alter ego του συγγραφέα και εμφιαλώνει κάθε χρόνο με τον παππού του κρασί από πικραλίδα στη ζεστή και υποσχόμενη φύση του Ιλλινόι. Φέτος το καλοκαίρι έχει διαφορετικό άρωμα. Είναι το τελευταίο από τα ανέμελα καλοκαίρια του Ντάγκλας Σπώλντηνγκ. Το τελευταίο παιδικό καλοκαίρι, αφού επίκειται η ενηλικίωσή του. Σε όλη τη διάρκεια του έργου του Bradbury, το οποίο δεν αφορά την αφήγηση μιας ιστορίας με συνέχεια, αλλά μια συρραφή αποσπασματικών αναμνήσεων που θέλει οπωσδήποτε να καταγραφούν για να μη χαθούν, ο αναγνώστης θα αισθανθεί το στυλογράφο του συγγραφέα σαν να πρόκειται για κάμερα ακριβείας.
Το αποτύπωμα των αισθήσεων, η οσμή του καλοκαιριού, η επίδραση λέξεων πάνω στο σώμα, η αίσθηση του δέρματος μέσα σε ένα ζευγάρι καλοκαιρινών παπουτσιών του τέννις, η αποθήκη του παππού με τα αναρίθμητα μπουκάλια κρασιού από πικραλίδα που συμβόλιζε το καλοκαίρι που περνούσε κάθε χρόνο, η παρουσία της γιαγιάς, οι φίλοι και οι γείτονες. Τα πάντα από το καλοκαίρι του 1928 ξαναέρχονται στο μυαλό του Ντάγκλας Σπώλντηνγκ για να καταγραφούν και να μείνουν ανεξίτηλα, να μην τα σβήσει ο χρόνος. Γιατί ήδη όταν ζούσε εκείνες τις στιγμές ο συγγραφέας, ένιωθε να έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Αυτό είναι και το συγκλονιστικότερο σημείο του μυθιστορήματος του Ray Bradbury. Η παραδοχή της μελαγχολίας που γεννά μια ανάμνηση, όταν τη βιώνει κανείς πρωταρχικά ως στιγμή, και γνωρίζει πριν καλά καλά τη ζήσει ότι έχει μπει στο χρονοντούλαπο τις ιστορίας...
...''Τα ξημερώματα του Ιούνη, τα μεσημέρια του Ιούλη και τα βράδια του Αυγούστου είχαν τελειώσει, ήταν πίσω για τα καλά, έφυγαν και χάθηκαν για πάντα και μονάχα η αίσθηση όλου αυτού είχε απομείνει εδώ μέσα στο κεφάλι του. Τώρα, ένα ολόκληρο φθινόπωρο, ένας λευκός χειμώνας, μια δροσερή και πρασινισμένη άνοιξη για να υπολογίζει αθροίσματα και σύνολα του περασμένου καλοκαιριού. Και αν τυχόν ξεχνούσε, το κρασί από πικραλίδες έστεκε μέσα στο κελάρι, σε έναν τεράστιο αριθμό μπουκαλιών, ένα για την καθεμία μέρα. Θα πήγαινε εκεί συχνά, να κοιτάζει κατάματα τον ήλιο μέχρι που να μην άντεχε πλέον, ύστερα θα έκλεινε τα μάτια του και θα αναλογιζόταν τις καμένες κηλίδες, τα φευγαλέα σημάδια που επέμεναν να χορεύουν πάνω στα ζεστά του βλέφαρα. Διευθετώντας και αναδιευθετώντας την κάθε φωτιά και αντανάκλαση μέχρι να γίνει ξεκάθαρο το μοτίβο...
Και σκεπτόμενος όλα αυτά αποκοιμήθηκε.
Και μες στον ύπνο του, έδωσε ένα τέλος στο Καλοκαίρι του 1928.-''