Παυλίνα Παμπούδη: 40 Κάπως Περίεργες Ιστορίες, Εκδόσεις Ροές

από τη Θέμιδα Παναγιωτοπούλου

Σαράντα ανησυχαστικές ιστορίες, σε μια τρελή κούρσα μετ'εμποδίων, μεταμορφώσεων και μετριοπαθούς αφήγησης μεγαλεπήβολων ιδεών. Μέσα από ''ηθικά διδάγματα'' και ''και καλά'' nonsense παραμύθια, η Παυλίνα Παμπούδη προδίδει το φιλοσοφικό της background και μας το στέλνει πακέτο μαζί με σαράντα υπόκωφα χιουμοριστικές, κραυγαλέα παράξενες, ελπιδοφόρες και σουρεαλιστικές ιστορίες, ή αλλιώς κωμωδίες καταστάσεων.

Τα θέματα που θίγονται μέσα από τα πανέξυπνα παραμύθια της συγγραφέα για μεγάλους, αφορούν πότε τη σχέση των δύο φύλων, τη σαρκοβόρα ανθρώπινη φύση που αψηφά τον κόσμο των ζώων, την καχύποπτη και στείρα αντιμετώπιση των παιδιών ως προβλημάτων που οφείλουμε να τα ευθυγραμμίσουμε με τον άγονο κόσμο των ενηλίκων που έχει απωλέσει τη φαντασία του διαπαντός, την αδικία, τον έρωτα, την αγάπη. 

Οι ιστορίες αυτές, είναι διάχυτες από συμβολισμούς και αλληγορίες. Η φαντασία γίνεται όχημα υπέρβασης της πραγματικότητας αλλά και της ανθρώπινης πεζής φύσης, αφού δίνεται φωνή σε ζώα, στοιχεία της φύσης, αντικείμενα που δανείζονται για λίγο ανθρώπινες συνήθειες και ιδιότητες αλλά τις πετούν από πάνω τους αδιάφορα και οποτεδήποτε θελήσουν..., παραμένοντας ανυπάκουα στους νόμους της ανθρώπινης φύσης. 

Θα μπορούσα να κάνω συγκρίσεις με το πανέξυπνο στυλ του Μαρσέλ Αιμέ, ή του πρωτοεμφανιζόμενου Μαζέν Μααρούφ, αλλά δεν θα το κάνω γιατί η Παυλίνα Παμούδη κάνει κάτι άλλο. Γράφει παραμύθια για μεγάλους, ανασυνθέτει την έννοια του μύθου αφαιρώντας του το διδακτισμό. Ακόμα και τα ''ηθικά διδάγματα'' στο τέλος κάποιων ιστοριών της έχουν θέση προβοκατόρικων επιχειρημάτων γεμάτων χιούμορ.

Παραθέτω εδώ ένα από τα απίστευτα διηγήματα-παραμύθια της που ξεχώρισα ανάμεσα σε πολλά άλλα.

Η Μισή Κότα

...''Την εποχή της κρίσης ( η οποία δεν έμεινε στην ιστορία ως "Εποχή της Κρίσης'', διότι η "Ημέρα της Κρίσης'', που είχε προλάβει να προηγηθεί, τουλάχιστον ως αναγγελία κατά τις Γραφές, διεκδίκησε τα πνευματικά δικαιώματα της εμπορικής ονομασίας και κατέθεσε ασφαλιστικά μέτρα), την εποχή λοιπόν αυτής της ψευδεπώνυμης κρίσης, ζούσε κάπου ένας αγρότης χωρίς αγρό. 

Ήταν πολύ φτωχός, τόσο φτωχός που δεν μπορούσε να αγοράσει ψωμί και αναγκαζόταν να νοικιάζει. Είχε κληρονομήσει από τον παππού του το 1/2 εξ αδιαιρέτου με την Εφορία ενός αυθαίρετου, τόσο αυθαίρετου που δεν είχε ούτε πρόσοψη ούτε κάτοψη, τόσο μικρού, που τον χωρούσε μόνο προφίλ. Πίσω δε από αυτό το μικρό αυθαίρετο είχε καταφέρει να χτίσει με πλίνθους από πεπιεσμένους λογαριασμούς κοινής ωφελείας, άλλο ένα, πιο μικρό και πιο αυθαίρετο. Εκεί φιλοξενούσε μισή μεσόκοπη κότα, την Ερνεστίνα, δηλαδή Τίνα, που την είχε κληρονομήσει από τη γιαγιά του, και την είχε τόσο στριμωγμένη που του γεννούσε αυγά σε σκόνη.

Αυτή η μισή κότα, η Τίνα, ήταν μισοπάλαβη, άκουγε κατά καιρούς από τη μεσοτοιχία μισόλογα για την κρίση που την οδήγησαν πρώτα στα πρόθυρα νευρικής κρίσης και αμέσως μετά, στο αυθαίρετο συμπέρασμα πως ο θεός είναι μεγάλος, καθώς και ο κόσμος. Οπότε μισοαποφάσισε να δραπετεύσει και να πάει να τους βρει.

Θα δυσκολευόταν βεβαίως αφάνταστα να τρέξει φτεροκοπώντας προς την ελευθερία μόνο με ένα δεξί πόδι και μια δεξιά φτερούγα-αυτό όμως δε μπορούσε να το συνειδητοποιήσει με το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου της, αλλά με το αριστερό που δεν υπήρχε. Έτσι, κατάφερε και έκανε μισό πήδημα μαζί με μισό φτεροκόπημα και μετά, αντί να συνεχίσει την προσπάθεια να απομακρυνθεί από το αυθαίρετο, στάθηκε, αφαιρέθηκε και τσίμπησε μισό σκουλήκι που βρήκε μπροστά της. Όταν μισο-κατάπιε, αφαιρέθηκε πάλι και ονειροπόλησε για λίγο. Θυμήθηκε έναν νεαρό κόκορα που -και μια γαβάθα καλαμπόκι πως'και τα πούπουλα της μαμάς της όταν-.

Μετά έκανε πάλι μισό πήδημα με μισό φτεροκόπημα και μετά αφαιρέθηκε ξανά κι άναψε τσιγάρο, παρ'όλο που το είχε κόψει. Ύστερα από μισό μήνα κατέληξε σε ένα στενόχωρο ψητοπωλείο που πουλούσε, λόγω κρίσης, μόνο μισές κότες.

Ηθικό δίδαγμα: Αν δεν μπορείς να ολοκληρώσεις ένα συλλογισμό και να διαχειριστείς ορθά την κρίση σου, κάτσε καλύτερα στ'αυγά σου.''