Paul Auster: Σανσετ Παρκ, Εκδόσεις Μεταίχμιο

από τη Θέμιδα Παναγιωτοπούλου

Ο Paul Auster, ένας από τους πιο επιδραστικούς σύγχρονους Αμερικανούς συγγραφείς, γεννημένος το 1947 στο New Jersey των ΗΠΑ, διακρίνεται για το μεταμοντέρνο ύφος στη γραφή του, σε μια προσπάθεια αναζήτησης της ταυτότητας. Οι ήρωές του, υφίστανται διαρκώς τυχαία γεγονότα, που διαμορφώνουν τις συνθήκες ύπαρξής τους. Μέσα από αυτόν τον καμβά, ο Paul Auster, επιδιώκει να εστιάσει στα υπαρξιακά αδιέξοδα.

Στο Σανσετ Παρκ, τέσσερις εικοσάρηδες κάνουν κατάληψη σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι της περιοχής. Το γεγονός αυτό, λαμβάνει χώρα το έτος 2008, μια χρονιά δηλαδή που η οικονομική κρίση μαστίζει τις ΗΠΑ χωρίς έλεος. Οι κραδασμοί σε κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο, μετατρέπονται από αισθητούς σε οδυνηρούς. Ο Paul Auster, αναλύει με δεξιοτεχνία τους ήρωές του, τις ζωές τους, τις καταβολές και τα τραύματά τους. Από όλους τους χαρακτήρες του, προσωπικά ξεχωρίζω το Μάιλς Χέλερ, γιο ενός διάσημου εκδότη, με μια προσωπική ιστορία που μοιάζει με μια αέναη φυλακή. Ο Μάιλς κατατρύχεται από το θάνατο του αδελφού του, αφού προέκυψε από ένα σπρώξιμο του Μάιλς στο πλαίσιο ενός τυπικού τσακωμού, τη στιγμή που ένα διερχόμενο όχημα εμφανίστηκε από το πουθενά και εξαφάνισε τα ίχνη ζωής του αδελφού του.

Ο Μάιλς, ο Μπινγκ, η Άλις και η Έλεν, συνιστούν τους τέσσερις θαμώνες του εγκαταλελειμμένου σπιτιού στο Σάνσετ Πάρκ. Οι υπαρξιακές τους αναζητήσεις, ξυπνούν μνήμες από τις υπαρξιακές αναζητήσεις όλων των αναγνωστών που εξήλθαν από το ηλικιακό σταυροδρόμι τους. Η ζωή τους στα είκοσί τους χρόνια, υφίσταται τόσο κομβικές αλλαγές, που σχεδόν ανασύρεται αυτούσιο το συναίσθημα του άγχους που γεννά σε ένα νέο άνθρωπο η στιγμή της επιλογής μονοπατιού ζωής, η ώρα της κρίσης, η μετάβαση από ένα πλαίσιο σε ένα άλλο, νέο και διαφορετικό. Πρόκειται για ένα πέρασμα ζωής μέσα από ένα τούνελ. Μια αναγέννηση. Αυτό το πέρασμα περιγράφει ο Paul Auster με επιτυχία. 

Πρόκειται ωστόσο και για μια εξιστόρηση του τρόπου με τον οποίο μπορεί κανείς να αντικρύσει και να ενωθεί ξανά με ανθρώπους που άφησε πίσω συνειδητά. Ο τρόπος με τον οποίο αφήνει κανείς πίσω την εξορία που επέλεξε να ζήσει, και η προσπάθειά του να ξανασμίξει με ανθρώπους που εγκατέλειψε, θα προκύψει μέσα σε τελείως διαφορετικές συνθήκες από εκείνες που επικρατούσαν πριν φύγει... Πιθανότατα η επανένωση να προκύψει, μέσα από την κατάρρευση ενός κόσμου που καλείται κανείς να αφήσει εκ νέου, ή μέσα από μια αλλαγή στον τρόπο θέασης της ζωής, ή μια απογοήτευση. 

O Paul Auster, θίγει και το ζήτημα της ανεξέλεγκτης αστυνομικής βίας, της ωμής καταστολής, της επίτηδες υιοθετημένης άκριτης βίας, ως τρόπου επιτήρησης στις ΗΠΑ...

''Καθώς το αυτοκίνητο διασχίζει τη γέφυρα του Μπρούκλιν και εκείνος κοιτάζει τα πελώρια κτίρια στην απέναντι όχθη του ποταμού Ιστ Ρίβερ, σκέφτεται τα χαμένα κτίρια, τα κτίρια που κατέρρευσαν και κάηκαν, τα κτίρια που δεν υπάρχουν πλέον, τα χαμένα κτίρια και τα χαμένα χέρια. Αναρωτιέται αν αξίζει να τρέφει ελπίδες για το μέλλον όταν δεν υπάρχει μέλλον. Από εδώ και πέρα, λέει στον εαυτό του, θα πάψει να ελπίζει για οτιδήποτε και θα ζει μονάχα για το παρόν, για τη στιγμή, το τώρα που είναι εδώ και ύστερα όχι εδώ, το τώρα που έχει χαθεί για πάντα...΄΄