Michel Houellebecq: Ο χάρτης και η επικράτεια, εκδόσεις Εστία
από τη Θέμιδα Παναγιωτοπούλου
"Για το κοινωνικό ον, η ατομικότητα δεν είναι παρά μια βραχείας διάρκειας μυθοπλασία". Με τη φράση του αυτή, ο Michel Houellebecq, συμπυκνώνει το βαθύτερο νόημα του βιβλίου του "Ο χάρτης και η επικράτεια". Αμφιλεγόμενος, έχοντας δεχτεί κάθε είδους αρνητική και θετική κριτική, ειδικά μετά την "υποταγή" και την "επέκταση του πεδίου της πάλης", είναι σίγουρο ότι γράφει με έναν τρόπο, που κατορθώνει να παντρεύει πολλές ξεχωριστές θεματικά κοινωνικές παραμέτρους, δίνοντας τροφή για σκέψη, για το κατά πόσον ασύνδετες ή όχι είναι πράγματι μεταξύ τους. Στο χάρτη και την επικράτεια, ο Houellbecq προσπαθεί κατά κάποιο τρόπο, να κάνει αυτό που έκανε ο Γκρόπιους, ξεπερνώντας το δυϊσμό της τέχνης και της τεχνολογίας, μέσα από την αισθητική του bauhaus. Τελικά όμως όσο εδραιωνόταν ως αισθητική τάση, η σοσιαλιστική προσέγγιση αυτής της αρχιτεκτονικής τάσης υποτάχθηκε στην αρχή της λειτουργικότητας και τον προντουκτιβισμό, υπηρετώντας στενά τη λογική του καπιταλισμού.
Ο Houhellebecq αντίθετα, ολοκληρώνει το βιβλίο του, με τη φύση να κυριαρχεί και να διαβρώνει οποιοδήποτε ανθρώπινο δημιούργημα, επεκτείνοντας την επικράτεια της...ευσεβής πόθος ή φαντασιακή οπτική θεώρηση; ένα είναι βέβαιο: η περιγραφή του γερμανικού Ruhrgebit αποστερημένου από οποιαδήποτε βιομηχανική μαρτυρία θα θύμιζε το παρελθόν του, και της γαλλικής επικράτειας ως αγροτικού τουριστικού προορισμού, συνιστούν προκλήσεις παραπάνω από άξιες για ανάγνωση.