Maurice Attia: Το κόκκινο και το φαιό, εκδόσεις Πόλις

από τη Θέμιδα Παναγιωτοπούλου

Στο κόκκινο και το φαιό, ο Maurice Attia, αποδεικνύει για ακόμα μία φορά το συγγραφικό του ταλέντο, εφόσον καταφέρνει μέσα από γλωσσικές εκφράσεις που δημιουργούν εικόνες με τη δική του σφραγίδα να φτιάξει ένα ιδιότυπο "road trip". Παρόλα αυτά και παρά τη δυνατή θεματική του (απαγωγή Άλντο Μόρο από Ερυθρές Ταξιαρχίες και επιχείρηση εξουδετέρωσης μίας γαλλικής αντισημιτικής οργάνωσης που εξέδιδε το περιοδικό l'antijuif= ο αντιεβραίος), δεν καταφέρνει να κάνει έναν εποικοδομητικό συγκερασμό των δύο ιστορικών αφηγήσεων που να επικοινωνεί άρτια το μήνυμα της αποχής από οποιοδήποτε ιδεολογικό άκρο, αν και αποτελεί το κύριο ζητούμενο, και έτσι μοιάζουν σαν δύο ασύνδετες περισσότερο ιστορικές αναφορές που φτάνουν σε ένα σημείο πεπερασμένο, χωρίς να επιτυγχάνεται η τομή που ίσως περιμένει ο αναγνώστης. Ωστόσο, η ποιότητα του εν λόγω μυθιστορήματος δε μειώνεται στο ελάχιστο. Χαρακτηριστικά, τα γνήσια χειρόγραφα σκέψεων του Άλντο Μόρο όσο ήταν αιχμάλωτος, αποτελούν κυριολεκτικά συνεισφορά στα λογοτεχνικά δρώμενα, ενώ μέσα από τη μυθιστορηματική αφήγηση των χειρόγραφων του πατέρα της Ιρέν, γίνεται σαφές ότι η αιχμαλωσία μπορεί να πάρει διάφορες μορφές...