Μαρσέλ Αιμέ: Ο Τοιχο-διαπεραστής, ο νάνος και άλλες ιστορίες, Εκδόσεις Αίολος

από τη Θέμιδα Παναγιωτοπούλου

Δεν είναι υπερβολή αυτό που θα πω και το λέω συνειδητά, συμπεριλαμβάνοντας στην κρίση αυτή όλα τα βιβλία που έχω διαβάσει στη ζωή μου, όπως και τον αγαπημένο μου συγγραφέα Γιόζεφ Ρότ, αλλά ''Ο Τοιχο-διαπεραστής, ο νάνος και άλλες ιστορίες'', είναι το καλύτερο βιβλίο που έχω κρατήσει στα χέρια μου ποτέ! Και τί καλύτερο από το να σου το προτείνει και να στο δανείζει μια αγαπημένη φίλη, η οποία με πληροφόρησε ότι είναι εξαντλημένο. Ακριβώς επειδή ενθουσιάστηκα, έσπευσα να το ψάξω στο metabook και να το αγοράσω από εκεί. Ωστόσο τηλεφώνησα και στις εκδόσεις Αίολος ζητώντας τους να το επανεκδώσουν.

Μετά από τέτοια εισαγωγή ας πω και λίγα λόγια για το έργο αυτό...

Ο Μαρσέλ Αιμέ γεννήθηκε στη Γαλλία το 1902 και έζησε στη γαλλική επαρχία και το Παρίσι. Αξίζει να σημειωθεί ότι άργησε να αναγνωριστεί εξαιτίας του εξωφρενικού του χιούμορ που είναι διάχυτο σε όλο του το βιβλίο. Τα διηγήματά του γράφτηκαν μεταξύ του μεσοπολέμου και του Β' παγκοσμίου πολέμου. Εξωπραγματικά γεγονότα συνταρράσουν τη ζωή των ηρώων και τότε εκείνοι έρχονται σε επαφή με τις σουρεαλιστικές τους ικανότητες που ως τότε παρέμεναν σε ύπνωση. 

Ο Έτγκαρ Κέρετ που γράφει στο ίδιο στυλ, ακόμα και ο Ισμαήλ Κανταρέ στα ''Κρύα λουλούδια του Μάρτη'', θα είχαν να διδαχθούν πολλά αν τον συναντούσαν...

Στον τοιχο-διαπεραστή ένας άνθρωπος που κατορθώνει να διαπερνάει τους τοίχους με το σώμα του, φτάνει να εγκλωβιστεί μέσα στον τοίχο όταν λαμβάνει τη θεραπεία που του έχει συστήσει ένας γιατρός. Οι Σαμπίνες που ουσιαστικά είναι μία Σαμπίνα με τη δυνατότητα να πολλαπλασιάζεται και να ζει πολλαπλές ζωές με πολλαπλούς ερωτικούς συντρόφους, ένα δελτίο που εξασφαλίζει μερικές μέρες παραπάνω ζωής σε άχρηστα στόματα (γέροι, συνταξιούχοι, εισοδηματίες, καλλιτέχνες κλπ) που η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να τους περνάει στην ανυπαρξία για κάποιες μη παραγωγικές ημέρες, μια παροιμία που φέρνει έναν αυταρχικό πατέρα σε δύσκολη θέση όταν συνειδητοποιεί ότι η εργασία που έλυσε για τον γιο του παίρνει ένα πελώριο και πλουσιοπάροχο μηδέν από τον δάσκαλο, ένας νάνος που ξαφνικά ψηλώνει παύοντας να συγκινεί τους ανθρώπους που επιζητούν τη διαφορετικότητα για να συναρπάζονται, αλλά κάνουν τα πάντα για να αφομοιώνονται από τη μάζα ώστε να έχουν ήσυχο το κεφάλι τους και μια υπόθεση κλοπής και φόνου που δύο ντετέκτιβ επιδιώκουν να εξιχνιάσουν ψάχνοντας τον ληστή και δολοφόνο καταλήγοντας με έκπληξη στην ανακάλυψη ότι πρόκειται για το ίδιο το κράτος, είναι μερικές μόνο από τις ρηξικέλευθες, ανησυχαστικές, τρελά ευφυείς ιστορίες του Μαρσέλ Αιμέ.

Κατά την άποψή μου, ο συγγραφέας θα μπορούσε με αυτό εδώ μόνο το βιβλίο να έχει κερδίσει το Νόμπελ λογοτεχνίας.

Οι ιστορίες του Μαρσέλ Αιμέ, είναι σοβαρά πολιτικοποιημένες, γεμάτες συμβολισμούς, ασκεί ανεπανάληπτη κριτική στο κράτος, την κυβέρνηση, τις κοινωνικές σχέσεις, την εργασία, τον άνθρωπο, μέσα από ένα ανελέητο χιούμορ που διαπερνά κάθε κύτταρο του αναγνώστη.

...''16 Φεβρουαρίου: - Το διάταγμα θα μπει σε εφαρμογή από την πρώτη του Μάρτη, αλλά οι εγγραφές για την απόκτηση του δελτίου αρχίζουν  από τις 18 Φεβρουαρίου. Οι άνθρωποι εκείνοι που εξαιτίας της κοινωνικής τους κατάστασης  εξαναγκάζονται σε ''μερική ύπαρξη'' ξεχύθηκαν να βρουν δουλειά που θα τους επιτρέψει να περάσουν στην κατηγορία αυτών που παραμένουν συνεχώς ζωντανοί. Αλλά η διοίκηση διαβολικά προνοητική, απαγόρεψε κάθε μετακίνηση προσωπικού πρις τις 25 Φεβρουαρίου. Σκέφτηκα να τηλεφωνήσω στον φίλο μου τον Μαλεφρουά μήπως και βρει καμιά θέση θυρωρού ή φύλακα μουσείου μέσα στις επόμενες 48 ώρες. Πολύ αργά; Μόλις έδωσε σε κάποιον και την τελευταία θέση του μικρού του γραφείου που είχε απομείνει.

-Μα γιατί βρε παιδί μου περίμενες να μου το ζητήσεις την τελευταία στιγμή;

-Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα μ΄επιανε και εμένα το μέτρο. Εκείνο το μεσημέρι που φάγαμε μαζί δεν μου είχες πει ότι...

-Α, δεν κατάλαβες καλά. Είχα δηλώσει σαφέστατα ότι το μέτρο αφορούσε όλους τους άχρηστους...''