Έτγκαρ Κέρετ: Αναποδιά στην Άκρη του Γαλαξία, Εκδόσεις Καστανιώτη

από τη Θέμιδα Παναγιωτοπούλου

Ήμουν γύρω στα 25 όταν πρωτοδιάβασα Έτγκαρ Κέρετ. Θυμάμαι τις συλλογές διηγημάτων του ''Ο οδηγός λεωφορείου που ήθελε να γίνει θεός'' και τα ''Επτά χρόνια ευτυχίας''. Κάθε αυτοτελής ιστορία ήταν και ένας μικρόκοσμος με αντιήρωες πρωταγωνιστές, οι οποίοι παρά τα αλλόκοτα και παράλογα περιστατικά που τους συμβαίνουν (σαν να πρόκειται για θεατρικά του Ευγένιου Ιονέσκο), αντιμετωπίζουν την πραγματικότητά τους ως απόλυτα φυσιολογική και αναμενόμενη, παρακινώντας τον αναγνώστη να αναρωτηθεί εάν θα μπορούσαμε όλοι να συνηθίσουμε ακόμα και την πιο ευτράπελη καθημερινότητα με την προϋπόθεση ότι θα εκθέταμε τους εαυτούς μας σε αυτή. 

Γεννημένος το 1967 στο Τελ Αβίβ θεωρείται σήμερα από τις πιο σημαντικές σύγχρονες λογοτεχνικές φωνές στη χώρα του. Διδάσκει στην Κινηματογραφική Σχολή του Πανεπιστημίου του Τελ Αβίβ, έχει γυρίσει πάνω από 50 ταινίες ενώ η γυναίκα και η κόρη του είναι ηθοποιοί. Η ευστροφία του μαγνητίζει τον αναγνώστη, καθώς καταφέρνει μέσα από τις πολύ σύντομες κοφτερές ιστορίες του να παρουσιάσει έναν ολόκληρο κόσμο. Οι κόσμοι του είναι βαθιά συμβολικοί και τρυφεροί. Οι περισσότεροι αντιήρωες πρωταγωνιστές του, μοιάζουν να έχουν πέσει μέσα στο καζάνι της ζωής άθελά τους, ενώ καλούνται να παλέψουν με καταστάσεις πρωτόγνωρες τις οποίες αντιμάχονται με μοναδικό σύμμαχο την καρδιά τους. Άλλος ένας λόγος για τον οποίο ξεχωρίζει ο Κέρετ είναι η ευαισθησία του.

Στην ''Αναποδιά στην Άκρη του Γαλαξία'', θα συναντήσουμε έναν άνθρωπο εκτοξευτήρα, έναν άνδρα που σκέφτεται να πηδήξει από μια ταράτσα, ένα ζευγάρι που μοιράζεται ένα τσιγαριλίκι στην παραλία, ένα στρατό εφήβων που διεξάγει ατελείωτους πολέμους με έπαθλο βραβεία και ένα σωρό άλλες αναποδιές και συμβολισμούς. Εξέχουσα θέση στις ιστορίες κατέχει η αλληλογραφία που ανταλλάσσει ένας επιζήσας του Άουσβιτς με τον ιδιοκτήτη ενός escape room στο Ισραήλ.

Ο Έτγκαρ Κέρετ μπορεί να έχει τεράστια επίδραση στους αναγνώστες του, ακριβώς γιατί μέσα από τη δυστοπική πραγματικότητα που ζούμε συχνά, ο συγγραφέας αυτός με κάποιο τρόπο πιστεύει στον άνθρωπο, στους αντιήρωές του, οι οποίοι ίσως κατά τύχη ίσως και λόγω άγνοιας θα περάσουν ξυστά από επικίνδυνες καταστάσεις και αρκετοί από αυτούς θα γλιτώσουν...