Erri De Luca: Τα Ψάρια δεν Κλείνουν τα Μάτια, Εκδόσεις Κέλευθος

Στο κείμενο αυτό ο Erri De Luca μας κάνει κοινωνούς στο μονοπάτι που διάβηκε προκειμένου να ενηλικιωθεί. Μας περιγράφει μια ιστορία bullying από αρσενικά κοκόρια που ανταγωνίζονταν μαζί του για την προσοχή ενός νεαρού κοριτσιού, για την εκτυφλωτική δύναμη που ασκούσε πάνω του η φροντίδα του κοριτσιού προς εκείνον, για τον μπαμπά του που μετανάστευσε στις ΗΠΑ προκειμένου να ακολουθήσει τα χνάρια του Αμερικανού πατέρα του, για τη Ναπολιτάνα μητέρα που περιμένοντάς τον να γυρίσει (επέστρεψε τελικά και ενώθηκε με την οικογένειά του), άφησε στο γιο της όλα εκείνα τα πολύτιμα πολεμοφόδια, στα οποία εκείνος θα κατέφευγε κάθε φορά που η ζωή θα του έριχνε προκλήσεις.

Ο Erri De Luca είναι για μένα η αποκάλυψη για το 2024...

''...Κι έπειτα θα τα πρόδινα εξίσου, αργότερα, την πόλη, το σπίτι μου. Θα έβγαινα μια μέρα από την πόρτα που δεν απέκτησα ποτέ το κλειδί της. Έκλεισα αθόρυβα και κατέβηκα τα πιο βαθιά σκαλοπάτια της ζωής μου, που δεν επρόκειτο να ξανανεβώ για να την κατοικήσω πάλι. Έκανα παραζαλισμένος τη διαδρομή ως το σταθμό, έχοντας στο κεφάλι τον απόηχο από το αντίο που δεν είχα πει. Τελεφερίκ, έπειτα λεωφορείο, στη συνέχεια τρένο και στο σύνολο δεκαοχτώ χρόνια: λιποτακτούσα από εκείνους, από τα περασμένα χρόνια, ξεριζωνόμουν σαν αγριόχορτο απ'τον τοίχο, αφήνοντάς τον καθαρό...''