David Park: Ταξιδεύοντας σε ξένη γη, εκδόσεις Gutenberg

από τη Θέμιδα Παναγιωτοπούλου

Ο David Park, αν και δε χρειάζεται συστάσεις, κατάγεται από τη Βόρεια Ιρλανδία και για χρόνια υπήρξε συγγραφέας της εποχής των ταραχών, αποτυπώνοντας τις αιματηρές συγκρούσεις προτεσταντών και καθολικών, σε μια εποχή που η αφορμή της θρησκευτικής διάστασης στάθηκε καταλυτική για την όξυνση της πολιτικής σύγκρουσης ανάμεσα στην Ιρλανδία και την Αγγλία. 

Τιμημένος με το βραβείο Ewart Biggs Memorial, που αναγκαστικά παραπέμπει και μόνο από το όνομα στα τρικυμισμένα εκείνα χρόνια, διακρίθηκε για το "Ταξιδεύοντας σε ξένη γη" που αποτελεί ένα συγκλονιστικό έργο ψυχολογικής μυθοπλασίας, με το βραβείο του καλύτερου Ιρλανδικού μυθιστορήματος για το 2019....και όχι άδικα! Ένας φωτογράφος στο επάγγελμα πατέρας, κάνει ένα μακρινό ταξίδι καταμεσής του πιο άγριου χειμώνα, με σκοπό να φέρει πίσω για τα Χριστούγεννα τον άρρωστο γιο του. Ταξιδεύοντας ο Τομ προς την ξένη αυτή και παγωμένη γη, κάνει και τους αναγνώστες να περάσουν ένα μονοπάτι δύσβατο μαζί του, τους φέρνει αντιμέτωπους με οδυνηρά συναισθήματα, που κάθε άνθρωπος για να επιβιώσει θα κρατούσε καλά κλειδωμένα σε κάποια απλησίαστη γωνιά. 

Ο Τομ γνωρίζει καθώς κατευθύνεται προς την πόλη όπου σπουδάζει ο γιος του, ότι οφείλει στον εαυτό του τον ίδιο και την οικογένειά του, να ξεκλειδώσει εκείνο το απρόσιτο και κλειστοφοβικό δωμάτιο της ψυχής του. Μέσα από μονολόγους του, με μοναδική συντροφιά ένα gps, μέσα από συναντήσεις με τυχαίους περαστικούς, μαθαίνουμε την τραγωδία που έχει βιώσει η οικογένεια, χάνοντας ένα από τα τρία παιδιά της στο παρελθόν. Το ταξίδι αυτό, είναι μια κατάθεση ψυχής, ίσως η πιο ειλικρινής και τίμια, ενός πατέρα απέναντι στο νεκρό του γιο, είναι το παλίμψηστο του πιο σκληρού πόνου που μπορεί να βιωθεί, όταν ένας γονιός χάνει το παιδί του και είναι η πιο αγνή, αληθινή, τρυφερή και συγκλονιστικά συγκινητική μαρτυρία της σχέσης ενός πατέρα με το γιο του, και της προσπάθειας μιας οικογένειας να ορθοποδήσει μετά από ένα τέτοιο πλήγμα. 

Οι φωτογραφίες του Τομ, δεν παγώνουν τις στιγμές, ακριβώς όπως και η αφήγησή του προς όλους εμάς τους αναγνώστες. Αντιθέτως ο David Park, μέσα από τον ήρωά του, πατάει το κλίκ και απελευθερώνει από την αιωνιότητα, στιγμές που θέλησαν να αποδράσουν από τη ροή του χρόνου...όπως για παράδειγμα μια τυχαία φωτογραφία του Τομ με το γιο του Ντέιβιντ να κοιτάζουν τη θάλασσα τρώγοντας τηγανητές πατάτες και έχοντας τα δάχτυλα ζεστά και αλατισμένα, ή όπως εκείνη που φέρνει στο νου την ανάμνηση του νεογέννητου Ντέιβιντ να τυλίγει το δάχτυλό του γύρω από αυτό του πατέρα του...αναμνήσεις που φτιάχνουν το δικό τους παρόν και κινούνται ξέχωρα από την πραγματικότητα του παρόντος χρόνου. 

Ξεχωρίζω ένα πολύ μικρό απόσπασμα από το υπέροχο έργο του David Park "Προσπαθώ απεγνωσμένα να πλαισιώσω το κεφάλι σου με ευτυχισμένες παιδικές αναμνήσεις αλλά δε στερεώνονται και πέφτουν κάτω. Προσπαθώ να κρατηθώ από κάπου. Να σταματήσω την πτώση μου. Σε σκέφτομαι στην κρεμαστή γέφυρα πάνω από το χάος του κενού και του αέρα και το πώς δεν είχες φόβο, πως δεν είχες ποτέ σου φόβο, και πάνω από όλα ελπίζω εκείνες τις τελευταίες στιγμές να έκλεισες τα μάτια σου και ο φόβος να σε λυπήθηκε καθώς περνούσες απέναντι" Ο David Park, μας χαρίζει μέσω του spotify (travelling in a strange land) τα τραγούδια που μας συντροφεύουν στο ταξίδι του Τομ και που ακούμε μαζί του καθώς ταξιδεύει για να φέρει πίσω το μικρότερο γιο του για κάποια οικογενειακά Χριστούγεννα. Ξεχωρίζω από τη λίστα του Τομ, το Hurt του Johhny Cash και το Snow in San Anselmo του Van Morrison...Η Sonya Whitefield μέσα από την ιστοσελίδα της www.sonyawhitefield.com και το θέμα travelling in a strange land, ανταποκρίθηκε καλλιτεχνικά στο αριστούργημα του David Park, μέσα από ηχηρές εικόνες. Δε θέλαμε να τελειώσει το ταξίδι με τον Τομ όσο και αν μας πλήγωνε. Δε θέλαμε γιατί κατάφερε να αφηγηθεί σκέψεις που όλοι οι γονείς ίσως να μην έχουν το χρόνο να αποκωδικοποιήσουν, που τις έχουν όμως κάνει. Ο Τομ έπρεπε να οδηγηθεί στην εξιλέωση, με τον ίδιο τρόπο που στην παράδοση της αγγλοσαξονικής θρησκευτικής υμνολογίας ένας μοναχικός προσκυνητής συνεχίζει το παράτολμο περπάτημά του αψηφώντας το έρεβος...