Χρυσούλα Διπλάρη: Ευτυχώς που δεν πάθαμε τίποτα, εκδόσεις Πνοή

2022-05-24

από τη Θέμιδα Παναγιωτοπούλου

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που νιώθεις περήφανος να τους έχεις γνωρίσει και να έχετε ανταλλάξει μερικές κουβέντες. Η Χρυσούλα είναι ένας από αυτούς τους ανθρώπους. Η αλήθεια είναι ότι η ευγένεια και η ζεστασιά της κατά τη γνωριμία μας σε παρουσίαση βιβλίου το Δεκέμβριο του 2021, μου προκάλεσε το ενδιαφέρον να διαβάσω και το βιβλίο της. Το "Ευτυχώς που δεν πάθαμε τίποτα", περιέχει αυτοτελείς ιστορίες, κάποιες εκ των οποίων συνδέονται μεταξύ τους με έναν απίστευτα ελεύθερο τρόπο, σαν οι ήρωες που 'εχει "χτίσει" η συγγραφέας, να είναι μάρτυρες ενός πανάρχαιου χρησμού, τον οποίο πιάνουν να μελετούν καθένας με τη δική του σειρά και στο δικό του χρόνο. Η Χρυσούλα γράφει με έναν τρόπο που μπορεί να συγκριθεί σε αυθεντικότητα με τη γραφή της Διδώς Σωτηρίου και του Καραγάτση, ενώ τα συναισθήματα που σου προκαλούν οι ιστορίες της, έχουν κάτι από τη νοσταλγία του Μαραμπού του Καββαδία. Όχι δεν πρόκειται για υπερβολή! Το ευτυχώς που δεν πάθαμε τίποτα, πραγματεύεται ιστορίες ανθρώπων περαστικών από τη ζωή και τις σελίδες αυτού του έργου, με αναφορά στα νυφοπάζαρα στη Στάρα Ζαγκόρα κοντά στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα, στη φωνή γυναικών θρύλων που καλύφτηκαν ιστορικά από το θρύλο του άντρα τους αλλά τελικά η φωνή τους ακούγεται δυνατότερα όταν την προσέξεις, ιστορίες του λιμανιού του Πειραιά αλλά και πιο μακρινών λιμανιών, ιστορίες ανθρώπων με αδιέξοδα που το ειδωλό τους κομματιάζεται στην αντανάκλαση τους στο βαγόνι ενός συρμού του ηλεκτρικού με κατεύθυνση επαναλαμβανόμενη και καθημερινότητα αλυσιτελή. Πραγματεύεται την παράλληλη εξιστόρηση της ζωής ενός ζευγαριού κοντά στα τριάντα, που οι επιθυμίες τους είναι ίδιες αλλά οι αποφάσεις τους εντελώς διαφορετικές, δύο νέα παιδιά παγιδευμένα σε μηδενικές προοπτικές που δεν επιτρέπουν να οραματιστούν την έξοδο. Το Ευτυχώς που δεν πάθαμε τίποτα, είναι από τα πιο δυνατά βιβλία Ελλήνων σύγχρονων συγγραφέων που διάβασα το τελευταίο διάστημα και το μοναδικό είναι ότι δεν αντέχεις να μην το ξαναπιάσεις στα χέρια σου, να το ξαναδιαβάσεις, ακριβώς γιατί πρωτοδιαβάζοντάς το, ο αναγνώστης "καταπίνει" τις ιστορίες με ταχύτητα, και είναι όλα τόσο πολύχρωμα στην αφήγηση της Χρυσούλας, που νιώθεις να θες να ξαναζήσεις τον κόσμο που σου αφηγείται... 

Υλοποιήθηκε από τη Webnode
Δημιουργήστε δωρεάν ιστοσελίδα!