Χρίστος Χαραλαμπόπουλος - Ευσταθία Παύλου Κατράκη: Αντί Εμού του Ιδίου, Εκδόσεις Μετρονόμος

από τη Θέμιδα Παναγιωτοπούλου

Τα ποιήματα θέλουν γερό στομάχι ή ετοιμότητα. Για αυτό δεν ξεκινάω εύκολα να τα διαβάσω. Πρέπει να βρίσκομαι σε ειδική φόρμα για να τα αντέξω. Γιατί σε αντίθεση με την πεζογραφία τα νοήματα ορμούν επιτακτικά πάνω σου χωρίς προειδοποίηση, χωρίς ασφαλιστική δικλείδα. 

Ήταν ένα βροχερό απόγευμα που βρέθηκα στην παρουσίαση του έργου της αγαπημένης φίλης Ευσταθίας, σε μια αίθουσα κατάμεστη με τη συγκίνηση και τα δάκρυα σε πρώτο πλάνο, καθώς ο ποιητής Χρίστος Χαραλαμπόπουλος δε βρίσκεται πια στη ζωή. Έτσι ξεκίνησε άλλωστε και η πορεία αυτής της ποιητικής συλλογής. ο φίλος και συμφοιτητής της Ευσταθίας στη δημοσιογραφία, με γνωριμία που κρατά από το 1983, της εμπιστεύθηκε τα δεκαεφτά του ποιήματα και εκείνη τα αγκάλιασε και υποσχέθηκε να τα αναδείξει παραδίδοντάς τα σε χέρια που αγαπούν την ποίηση. Ο Χρίστος Χαραλαμπόπουλος που η υγεία του χειροτέρευσε ραγδαία έφυγε από τη ζωή τον Σεπτέμβριο του 2020, μην προλαβαίνοντας να δει το έργο του δημοσιευμένο. 

Στην ποιητική συλλογή Αντί Εμού του Ιδίου, συμβαίνει κάτι μαγικό που δεν έχω συναντήσει ξανά. Τα ποιήματα και οι συγγραφείς τους μας μιλάνε σε πρώτο πρόσωπο, συνδιαλέγονται μεταξύ τους σαν ο χρόνος να είναι άχρονος. Αδυνατούμε να ξεχωρίσουμε τη χρονική στιγμή, αφού τα νοήματα είναι πανταχού παρόντα, υπερβαίνουν την υπόσταση, την εξαϋλώνουν, βγάζουν τη γλώσσα στην πεπερασμένη ανθρώπινη φύση, κλείνουν το μάτι στους νόμους της φύσης. 

Η Ευσταθία συνεχίζει τον διάλογο, δεν εγκαταλείπει τον φίλο της ποτέ. Μαζεύει την πολύτιμη γραπτή του ύλη και της απαντά. Στήνεται έτσι ένας διάλογος, πράγμα που μας κάνει να σκεφτούμε πως τίποτα ποτέ δεν αλλάζει, απλά η ύλη ντύνεται με διαφορετικές μορφές για να μην πλήττει. 

Την ποιητική συλλογή συμπληρώνει ένα ποίημα της κόρης του εκλιπόντος Μαρίας Χαραλαμποπούλου και ένα κείμενο που μας διαφωτίζει για την κοινή ιδεολογική πορεία και την πορεία σπουδών των δύο ποιητών του Χρίστου και της Ευσταθίας. Τελικά η γραφή που μένει αδιάβλητη στον χωροχρόνο, είναι το δεύτερο εγώ μας. Ένα εγώ πιο εκτεταμένο ικανό να μετατρέπεται σε ''εμείς'', αφού αυτό το εγώ διαβάζεται από πολλούς. Πόση ανακούφιση που υπάρχει...

...ΙV.''Επιστροφή''

Γυρνάς σπίτι

που κάποτε ήταν

χρόνια μετά.

Κλειστά παράθυρα

η εξώπορτα τρίζει,

φως κανένα.

Ένα γεράνι

σκοπιά στο πλατύσκαλο,

η γλάστρα καινούργια. 

Δε σκέφτεσαι καν.

Το κλειδί

σε θυμάται 

ακόμη. 

Χ.Χ.

ΙV.

Γυρίζεις σπίτι.

Ντύνεσαι παιδί.

Αφήνεις στην καρέκλα του χωλ 

το κίτρινο αδιάβροχο

να στάζει στο πάτωμα

τη θλίψη σου.

Ξεκουράσου.

ξημερώνει.

Καιρός για θαύματα.

Ε.Π.Κ.

Ευσταθία μου πόση τιμή να σε γνωρίσω...