Bernhard Schlink: Μια Ζωή Ακόμα, Εκδόσεις Κριτική

από τη Θέμιδα Παναγιωτοπούλου

O Bernhard Schlink, που έγινε διεθνώς γνωστός για το αριστούργημά του Διαβάζοντας στη Χάννα, το οποίο γυρίστηκε και ταινία με τίτλο Σφραγισμένα Χείλη, μας παραδίδει ακόμα ένα λιτό αλλά πλούσιο σε νοήματα αφήγημα, που διατρέχεται ολόκληρο από τη χαρακτηριστική του τρυφερή ματιά.

Ο συγγραφέας λειτουργεί με τα εργαλεία που θα δούλευε και ένας σκηνογράφος. Στήνει ένα σκηνικό θεάτρου με πρωταγωνιστές και κοινό. Όπως έκανε και στο μυθιστόρημά του 20η Ιουλίου, όπου γινόμαστε ως αναγνώστες, κοινωνοί ενός πολιτικού πειράματος για τα όρια της δημοκρατικής διακυβέρνησης, έτσι και στην πρόσφατη έκδοση του βιβλίου του ''Μια ζωή ακόμα'' στα ελληνικά, απαντά ή καλύτερα θέτει ερωτηματικά, γύρω από το εναγώνιο ερώτημα του πώς διαχειρίζεται κανείς την απώλεια αγαπημένων προσώπων, αλλά και τον ίδιο τον θάνατο. 

Ο Μάρτιν μαθαίνει από πρόσφατη ιατρική διάγνωση, ότι του απομένουν μερικές εβδομάδες ζωής, και από τη στιγμή εκείνη ξεκινά ένα ταξίδι, που σχετίζεται περισσότερο με την υπαρξιακή αγωνία του, και την προσπάθειά του να αφήσει μια σημαντική παρακαταθήκη στον γιο και τη γυναίκα του, σαν χρέος απέναντί τους. Οι συνοδοιπόροι του στο ταξίδι αυτό, ο γιος και η γυναίκα του, πρέπει να ξεπεράσουν τον δικό τους εαυτό για να του συμπαρασταθούν. Και κάπου εκεί στη μέση, αναζητάται το αληθινό της ζωής, καθώς ο Μάρτιν αναγκάζεται να συμφιλιωθεί με τον θάνατο. Η αφήγηση είναι εξαιρετικά πλούσια σε συναισθηματικές αποχρώσεις, στοιχείο που χαρακτηρίζει πάντα την γραφή του Bernhard Schlink, αφού καταφέρνει να μεταφέρει αβίαστα και με ειλικρίνεια τα πιο σκληρά συναισθήματα, εμφανιζόμενος ταπεινός μπροστά στις μεγάλες δυνάμεις της ύπαρξης. 

Δεν είναι τυχαίο ότι ο πατέρας του Bernhard Schlink, ήταν πάστορας στην αντιναζιστική Ομολογητική Εκκλησία και ένας από τους πιο επιδραστικούς Λουθηρανούς θεολόγους. Αυτή την παρακαταθήκη, τη συναντάμε συχνά στο έργο του συγγραφέα, αφού θέτει θεολογικά ζητήματα, ζητήματα πίστης, και αναζητά συχνά απαντήσεις γύρω από την περιπέτεια της ανθρώπινης ύπαρξης.

Τον Schlink τον απασχολούν ωστόσο και τα τραύματα της μεταπολεμικής γενιάς της Γερμανίας, της δικής του γενιάς δηλαδή, και του τρόπου με τον οποίο η γενιά του αντιμετώπισε τα ναζιστικά εγκλήματα. 

Ένας συγγραφέας που αναντίρρητα εκπέμπει ήθος και ειλικρίνεια μέσα από τις προτάσεις του, αλλά και σοβαρή προσπάθεια ανίχνευσης της αλήθειας, αξίζει το λιγότερο να διαβαστεί.

...''Η απόλυτη ευτυχία ήταν οι στιγμές που η Ούλα καθόταν στην άμμο δίπλα στην ξαπλώστρα και έγερνε το κεφάλι της πάνω του. Το έκανε κάθε βράδυ, πριν φύγουν από την παραλία για το ξενοδοχείο. Μοιράζονταν μια ανάμνηση, μια σκέψη, μια παρατήρηση, της έλεγε ότι την αγαπάει κι εκείνη του έλεγε: ''Κι εγώ, Μάρτιν, κι εγώ". Μερικές φορές, όταν εκείνος είχε αποκοιμηθεί και η Ούλα δεν ήθελε να τον ξυπνήσει, ήταν οι τελευταίοι στην παραλία. Τα πάντα γύρω τους ήταν ήσυχα, ο ήλιος βασίλευε, οι σκιές μεγάλωναν. Το βράδυ έβγαζε ψύχρα, ο Ντάβιντ έφερνε ακόμα μια κουβέρτα, η Ούλα την άπλωνς πάνω του, και περίμεναν μέχρι να βυθιστεί ο ήλιος στη θάλασσα.''