Autran Dourado: Η Όπερα των Νεκρών, Εκδόσεις Carnivora

από τη Θέμιδα Παναγιωτοπούλου
Ο Autran Dourado Βραζιλιάνος δεξιοτέχνης της πορτογαλικής γλώσσας, με σημαντικές διακρίσεις όπως τα βραβεία Καμόες και Ζαμπουτί, δηλώνει ως εμπνευστή του τον Ουίλιαμ Φώκνερ. Η αλήθεια είναι πως δε χρειαζόταν καν να μας το πει γιατί θα το μαντεύαμε. Όπως και ο Φώκνερ, βάζει έναν αφηγητή να εξιστορεί το βίο και το παρελθόν μιας άλλοτε σημαντικής οικογένειας. Εδώ δεν έχουμε φόντο τον αμερικάνικο νότο, αλλά τον πολύπαθο βραζιλιάνικο λαό, που προσιδιάζει στην αισθητική και την ανθρωπογεωγραφία του αμερικάνικου νότου, εφόσον και εδώ υπάρχει δουλεία.
Υπάρχει διάχυτη μυστικοπάθεια γύρω από την οικογένεια, ακριβώς όπως συμβαίνει και στον Φώκνερ και ειδικά στο Αβεσσαλώμ Αβεσσαλώμ.
Στην ¨Όπερα των Νεκρών, σε μια μικρή επαρχιακή πόλη του Μίνας Ζεράις η Ροζαλίνα ζει κλεισμένη σε ένα αρχοντικό κληρονομιά του παππού και στη συνέχεια του πατέρα της, οι οποίοι έχουν αφήσει έντονο αρνητικό αποτύπωμα στη μικρή πόλη. Η Ροζαλίνα ζει με μοναδική συντροφιά την Κικίνα την υπηρέτρια του αρχοντικού και σταματημένα ρολόγια. Ο Autran Dourado προσπαθεί να περιγράψει τη δυσκολία των ανθρώπων που είναι κολλημένοι σε ιστορίες που κληρονόμησαν από το παρελθόν να δραπετεύσουν από αυτές. Τελικά το παρελθόν ορίζει τις μελλοντικές επιλογές μας;
Το συγκεκριμένο έργο εντάχθηκε στον Κατάλογο Αντιπροσωπευτικών Έργων της Unesco.
Οι κοινωνικοί ψίθυροι γύρω από την οικογένεια της Ροζαλίνας, τα κατορθώματα του Ζουάου Καπιστράνου Ονόριου Κότα, πατέρα της ηρωίδας, είναι το μόνο στοιχείο που μοιάζει να έχει κίνηση και να εξελίσσεται στο έργο του συγγραφέα ακριβώς όπως συμβαίνει και στο έργο του σπουδαίου Φώκνερ. Ο μύθος, η οικογένεια την οποία αφορούν οι ψίθυροι στέκει αλώβητη, αμετακίνητη, απαράλλαχτη. Ο Dourado, όπως αφήνει το παρελθόν να ορίζει το μέλλον μένει συνεπής και στον τρόπο που παρουσιάζει την οικογένεια, σαν να σχολιάζεται μια παγιωμένη κατάσταση από τρίτους, μία κατάσταση που βλέπουν από μακριά χωρίς να μπορούν να αγγίξουν, σα θεατές, ακριβώς όπως στο Ολλανδέζικο Σπίτι της σύγχρονης Αμερικανίδας συγγραφέα Ανν Πάτσετ, όταν τα παιδιά μένουν έξω από το σπίτι τους και παρακολουθούν τη μητριά που τους εξόρισε απο αυτό να συνεχίζει τη ζωή της, δίχως να μπορούν να κάνουν τίποτα...
...''Τί όμορφη κορμοστασιά που είχε ο σέου Εμανουέλ! Αν το ήθελε, κάλλιστα θα μπορούσε να είναι διαφορετική τώρα η ζωή της. Η Ροζαλίνα δεν ήθελε να παντρευτεί , κι εγώ ξέρω το γιατί. Ακόμα και τον σέου Εμανουέλ, που ήταν σχεδόν συγγενής. Θα'πρεπε να φύγει απο το σπίτι. Ακόμα κι αν δε χρειαζόταν να αφήσει το αρχοντικό, ο πατέρας της θα έμενε μόνος του. Θα έπρεπε να σπάσει τη συμφωνία που σίγουρα ακόμα και χωρίς να έχουν πει λέξη, είχαν κάνει οι δυο τους στα κρυφά. Ν'ανοίξει την καρδιά της στους άλλους, τις πόρτες του αρχοντικού σε επισκέπτες. Ο πατέρας της δεν της ζητούσε τέτοια θυσία, αλλά εκείνη ήξερε ότι με την αντίστασή της στην υπόρρητη επιθυμία του να παντρευτεί τον Εμανουέλ, εκπλήρωνε τη βαθύτερη επιθυμία της ψυχής του. Αντιστεκόταν μόνο και μόνο για να τον ευχαριστήσει, ηταν η καλύτερη κόρη του κόσμου...΄΄